آئین مستان

شده ام بر آن که پری زنم به هوات یا علیَ النقی

سفری کنم و سری زنم به سرات یا علیَ النقی

به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس

برسم به مأمن آسمانِ ز قفات یا علیَ النقی

علی علی علی

هله ای قلم تو شروع کن، ز درون درآ و طلوع کن

بنویس سر در مشق های سیات یا علیَ النقی

بنویس دست مِداحتم نرسد به عرش فضائلت

شود آب های جهان اگر که دوات یا علی النقی

علی علی علی

تو همان تجلّی ایزدی، که به شکل بنده درآمدی

و سروده ای غزل از زبان خدات یا علیَ النقی

علی علی علی

و به استناد زیارتت، تو و اهل بیت نبوتت

شده اید رب جلی ولی به صفات یا علیَ النقی

ز عدم وجود درست کن، ز نبود بود درست کن

و به شیر جان بده با مسیح نگات یا علیَ النقی

منم آشنای قدیم تو، ز دیار عبدالعظیم تو

که سلام می دهمت به شوقِ لقات یا علیَ النقی

علی علی علی

نبُوَد به بودن تو غمم، به خدا که حُرِ جهنمم

که گرفته ام به ولات برگِ برات یا علیَ النقی

علی علی علی

مولا مولا یا بن الزهرا امام هادی

بیاد بیت الولا جمال داور ببین

جمال داور نگر روی پیمبرببین

کمال خیرالنسا جلال حیدر ببین

کنار ابن الرضا رضای دیگر ببین

جواد را با گلی بهشت پرور ببین

بهشت از این گل گرفت آبرو احترام

مولا مولا یا ابن الزهرا امام هادی

ابو الحسن کنیه و علی بود نام او

زحور دل می برد کبوتر بام او

پرندگان هوا شیفته دام او

درندگان زمین اشک فشان رام او

چشمه آب حیات جر عه ای از جام او

الا الا تشنگان از او ستانید جام

مولا مولا یا ابن الزهرا امام هادی

پناه من کوی او، نگاه من سوی او

کعبه من سامره، قبله من روی او

رشته توحید من، سلسله موی او

بهشت در سایه، قامت دلجوی او

جهان هستی همه، پر از هیا هوی او

عالم خلقت  کند در حرمش ازدحام

مولا مولا یا بن الزهرا امام هادی

به هر کجا جا کنم مرا وطن سامره است

تکلمم روز و شب به هر سخن سامره است

نقل سخن سامره نُقل دهن سامره است

مرا به جنت چکار بهشت من سامره است

که خاک آن مظهر حی زمن  سامره است

به صبح گاهش درود

به شام گاهش سلام

مولا مولا یا ابن الزهرا امام هادی

ای دهم حجت خدای ودود

هادی مُلک خالق معبود

آفرینش یم عنایت تو

هادیان بنده ی هدایت تو

ای فدایی تو اب و ام ما

ای تو ابن الرضای دوم ما

ای تو باب المراد اهل البیت

نور چشم جواد اهل البیت

آفتاب رخ هو القیوم

همه ی حُسن چهارده معصوم

معرفت سایه ای ز قامت تو

نور، یک جلوه از کرامت تو

روی تو آیت هوالموجود

به وجود تو بسته کل وجود

بال جبریل فرش مجلس تو

گل نرگس نثار نرگس تو

چشم دشمن به لطف و رحمت تو

متوکل حقیر عزت تو

جامعه سطری از عبارت تو

انبیا عاشق زیارت تو

در خراسان، مدینه، سامرا

نجف و کاظمین و کرببلا

زائرین هر کجا که مهمانند

جامعه با دم تو می خوانند

به مزار مطهر تو سلام

به عروس و به خواهر تو سلام

بوی احمد دمد ز یاسمنت

از رواق مقدس حَسَنت

زده بر سر هوای سامره ام

خاک پای گدای سامره ام

سامره آفتاب سینه ی من

کربلای من و مدینه ی من

سامره شهر نور، شهر شرف

سامره باغی از بهشت نجف

سامره در زمین بهشت اله

آسمان دو آفتاب و دو ماه

تو ولی خدای دادگری

تو جواد الائمه را پسری

تو ز هر وصف خوب، خوبتری

تو به یک چهره چهارده قمری

به دعای تو سنگ، گُل آرد

به ولای تو ابر می بارد

هم تو گفتی و هم خداست گواه

من اَطاکُم فقد اَطاعَ الله

ذکر حق چیست ذکر خیر شما

کیست میزان حق به غیر شما

بی دمت آدمی نمی ماند

به خدا، عالمی نمی ماند

طایر وحی از تو دانه گرفت

در ریاض تو آشیانه گرفت

در زمین، در سپهر، در افلاک

که شد با شما هلاک هلاک

چشم دل بی چراغتان کور است

شاهد من کَلامُکُم نُور است

به خداوندی خدا سوگند

به محمد، به انبیا سوگند

به کتاب و به مکه و به حرم

به صفا و به مروه و زمزم

به مدینه به خاک قبر رسول

به مزاری که گم شده ز بتول

این کلام خدای دادار است

مِهرتان خُلد و بُغضتان نار است

بار دیگر کینه توزی با علی آغاز شد

نیمه ی شب خانه ای را با لگد در باز شد

در هجوم غم، سکوت کوچه ها در هم شکست

این نوای جان خراش پیرمردی خسته است

بار دیگر از سقیفه آتشی افروختی

خانه را با بودن اهل و عیالم سوختی

همچو حیدر دست بسته بی عمامه بی ردا

می کشانی از میان خانه بین کوچه ها

خسته جان بودم شدم با یاد مادر خسته تر

از نفس افتادم آخر بی حیا آهسته تر

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه

مادر مادر در بین آتش دود

دست بسته ذکر من یا علی بود

مادر مادر در خانه ام رسیدن

بی عمامه بین کوچه کشیدن

پشت مرکب خسته با آه و ناله

می دویدم مثل عمه سه ساله

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه

بی قدر و بها هستم درمانده ام و پستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

با زشتی بسیارم در باغ گلت خارم

از فیض تو سرشارم در پیش تو بنشستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

از قید خود آزادم زیرا به تو دل دادم

دربند تو افتادم کز دام جهان رستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

در فکر تو آسودم با ذکر تو خوشنودم

تا بودی و تا بودم تا هستی و تا هستم

یک بار صدایم کن صد بار فدایم کن

از خویش جدایم کن آخر به تو پیوستم

کوتاه مکن دستم آخر به تو دل بستم

پروانه وار سوزم و پروا نمی کنم

جز دور شمع روی تو پر، وا نمی کنم

باشد تمام هستیم این چند قطره اشک

با این گهر نگاه به دریا نمی کنم

گم گشته ی سراسر عمرم، بیا بیا

بنمای رخ که مثل تو پیدا نمی کنم

صد آسمان ستاره اگر آیدم به چشم

 جز ماه عارض تو تماشا نمی کنم

آنی اگر کنم قد و بالات را نگاه

عمری نگه به عالم بالا نمی کنم

گر صد هزار دست تمنا برآورم

غیر از تو را من از تو تمنا نمی کنم

جان رشته ی کلاف و دلم گشته مشتری

من ترک عشق یوسف زهرا نمی کنم

حتی بهشت را به سر دست من ار نهند

با یک نگه به روی تو سودا نمی کنم

ای بهترین قصیده ی عشقت دعای عهد

من ترک این قصیده ی غرّا نمی کنم

یا صاحب الزمان